Final call for Nienke Smits en Lisette Elbertsen!!

Luang Prabang - Vientiane

De slaapbus van Luang Prabang naar Vientiane was erg zwaar. De gemiddelde Thai is ongeveer 1.55m lang. Dus bedachten de makers van de bus de bedden ook geen cm groter te maken. Wij probeerde ons in alle mogelijke posities te wringen, maar lekker liggen zat er niet bij. Na een brakke nacht van 1u slaap kwamen we aan in Vientiane. We werden met de tuctuc naar de stad gebracht en stapten op het eerste beste hotel af dat we zagen. Gelukkig was het gelijk raak, we moesten wel even 2 uur wachten. Na 2 uurtjes ontbijt en bankhangen konden we onze kamer in. En je raad het vast al: wij gingen SLAPEN. Uitgeput vielen we beide gelijk in slaap. Eenmaal uit onze winterslaap waren we toch wel hongerig en gingen op zoek naar een restaurantje, hebben een broodje gegeten en hebben er een al te relaxed dagje van gemaakt.

We hoorden namelijk en hadden het gelijk al door: Vientiane is vet saai. Die volgende ochtend weer vroeg uit de veren want we gingen terug naar de thuisbasis, Bangkokkie.


Koh Phangan Golden Hill resort

Na een dagje ali illegali poolhangen bij de rambuttri plaza village inn vertrokken we verder met de bus naar koh panghan.. Alsof het allemaal niet zwaar genoeg is. Maaaaar de full moon party mochten we niet missen! Van vliegtuig naar bus naar boot kwamen we eindelijk aan in ons resortje. Doodop waren we. En als Lisette en Nienke een beetje moe zijn dan moet je niet met ze dollen en gewoon lief zijn. Natuurlijk kregen we weer ruzie met de mensen bij de receptie vanwege de taxi die ons zou ophalen... Om helemaal niks ging het maar wij hadden er weer een stel goede vrienden bij. Na vele irritaties over en weer met de receptie kregen we geen scooter maar wel gratis taxi naar het dorpje. We gingen even naar het postkantoor om nien der verloren allstars op te pikken, maar die lagen helaas nog in changmai (ze heeft het trouwens maar opgegeven RIP Allstars, moge er een lief Thais kindje nu op jou wandelen). Na een avondje tshirtjes scoren en bodypaint konden we er de volgende dag tegenaan.

Elke maand is er op koh Phangan namelijk een full moon feest, niet schrikken dit is tijdens volle maan. Verder zijn er elke dag feestjes op het eiland, waar de buckets en bodypaint om je oren vliegt.
Voordat onze derde avond stappen van ons reisje begon hebben we nog een daytrip gedaan op een speedboat. Een rondje national park en genieten van onze laatste dagen samen. Een gezellige tour met vele stelletjes en honeymoonerds. Na een uurtje of 9 begon het verkleedpartijtje. Lisette en ik in de bodypaint en in onze felgekleurde roze shirtjes op naar the Full Moon Party aan het strand. We kwamen aan, regelden een bucket en waren klaar voor een leuke avond. Even stopte we en keken onze ogen uit, een 2km lang strand met alleen maar verschillende muziekstylen en barretjes. We begonnen bij het begin en de bucket was al snel leeg... En nieuwe dan maar. Wij namen een nieuwe bucket en huppelde vrolijk tussen de mensenmassa heen naar de volgende bar, en de volgende en de volgende. Totdat we bij de cactusbar kwamen. Onze kapitein van de boot van die tour was daar ook dj. Na de vraag van nien wat de beste bar was, was zijn antwoord natuurlijk: the cactusbar. En jahoor dat was ook zo! Na veel gedans, gesjans en veel gezelligheid waren we er na een paar uurtjes wel zat van. Natuurlijk eindgde de avond met een ruzie tussen de taxichauffeur en lisette, en ik meen het oprecht: belachelijk hoe Thaise mensen je voor de gek houden en oplichten. Dat pikken wij niet. Dus als jullie dit lezen vrienden, pas maar op we pakken jullie.

Na een lange nacht konden we lekker uitslapen. We hadden even een brak/uitrustdagje. Helemaal niks doen is ook niets voor ons dus we moesten het vertrouwen maar weer winnen van de man bij de receptie en hem uitleggen dat vrouwen WEL kunnen scooter rijden. Ik snap wel dat hij ons eerst niet geloofde want de jongens voor ons die de scooter weer inleverden hadden een 'klein' ongelukje gehad waardoor ze wel even 250 euro neer mochten leggen voor een paar kut krasjes.

Na lekker chillen op het strand hadden we nog even wat gegeten en was het tijd om weer in te pakken. Op naar Koh Phayam.

Koh Phayam
CEDE Boutique resort

Op aanraden van onze 'vriend' Tom zijn wij vanuit Koh Phangan naar Ranong afgereisd. Het zou weer spannend worden of we het allemaal gingen halen want om 16:30 uur vertrok volgens alle reisbureau's de laatste speedboat vanaf Ranong naar Koh Phayam. En een ding was na onze dramatische reis wel duidelijk geworden: in Ranong wil je nog geen uur wachten, wat een rare en vieze plek..

Na een kort sprintje met onze vriend de backpack hadden we de speedboat zo maar gehaald en was het na onze lange reis (07:30 - 19:00 uur) toch nog goed gekomen. We kwamen aan op het mooie koh phayam en huurde voor 4 dagen een scooter. Auto's, tuctucs, taxi's, paard en wagen waren er niet op het eiland. Alleen scooters. Nien der ogen begonnen te glimmen.. Mi so sorry mam maar het moest wel! Maar stoer als we zijn hebben we beide een scooter gepakt en zijn we naar het strand gereden waar Tom ons over had verteld (Aow Yai Beach). Na lang zoeken kwamen we bij het net nieuwe resort CEDE Resort aan. Superdeluxe, met regendouche, airco, wifi.. Gekste dingen die je kunt verzinnen. Het eiland had namelijk geen elektriciteit, dus alles ging op benzine. Na een goeie deal voor de eerste dag met onze nieuwe vriendin patricia uit Zwitserland, lagen wij als 2 verwende 'backpackers' op ons kingsize bed. Die backpack... Die is er gelukkig voor de sier.

Na het eerste nachtje slapen waren we wel om en wisten het zeker: wij blijven! Omdat wij natuurlijk geen enorm budget meer hadden moest er wel iets met de prijs en na een gesprekje met haar man mochten we er voor een fijn prijsje in. Deze vier dagen hebben we eigenlijk niet zoveel uitgevreten, we hebben vooral genoten van het weer, eten en het prachtige eiland. Omdat haast niemand van het eiland weet konden we lekker ongestoord genieten van ons eigen strand! De vier nachten waren helaas zo om en op onze laatste avond moest daar maar even op gedronken worden met Patricia, de eigenaresse van het hotel. Het was zoals altijd weer veel te gezellig en dat hebben we de volgende ochtend geweten want om 08:00 uur ging de wekker en moesten we met ons bonkende hoofd richting de boot. Daar gingen we dan met onze brakke bekkies weer een super lange reis dag....


Koh phi phi
Apache Beach house

Na de speedboat was het tijd voor de local bus naar Krabi. Lisette wist van de vorige keer nog dat het een drama reis was dus we hadden ons er al niet te veel van voorgesteld. In de bus had de reis organisatie heel aardig twee plekken voor ons vrij gehouden dus het duurde niet lang voordat de doornroosjes lagen te slapen. Laat op bed, feestjes en alcohol waren we niet meer gewend dus ons schoonheidsslaapje hadden we hard nodig. Het zou ook vandaag weer spannend worden of we de boot naar Koh phi phi zouden halen maar dit keer zat het ons niet echt mee en hadden we de boot op een half uurtje gemist. Dat werd dus een nachtje slapen in een vies guesthouse in Krabi.. Lisette was een maand terug ook al in Krabi geweest dus ze kende de weg en loodste ons naar een gezellig restaurantje. Op de terug weg zijn we nog even over de weekendmarkt gelopen en kort daarna vielen onze oogjes snel dicht.

De volgende ochtend stond onze taxi om 08:00 uur klaar om naar de pier van Krabi te rijden. Na 1,5 uur varen waren we er en konden we opzoek gaan naar een hotel op het strand. Tom had ons al het een en ander verteld dus het was niet zo'n zoektocht meer om een leuk hotel te vinden. Het enige wat ons nog in de weg stond was met onze zware tas over het strand wandelen met 38 a 39 graden. Een klein beetje oververhit hadden we het hotel gevonden en zijn we direct maar in ons nieuwe huis getrokken. Het was wel weer tijd om te gaan plonsen want het eiland zag eruit als een sprookje: witte stranden, blauwe zee en genoeg leuk materiaal om naar te koekeloeren. Omdat we in Koh Phayam zo fanatiek waren met met balletjes overslaan hadden we besloten om maar een nieuw setje te kopen. En sportief als we zijn hebben we dit braaf de hele middag in het water gedaan. Op het einde van de dag zaten we nog even in het water te chillen en vroeg een jongen plotseling of we alles onder controle hadden. Niemand verdronk en er werd niet in het water geplast dus wij waren tevreden! Nadat we gezellig gekletst hadden met Harbert vroegen we of hij mee ging om wat te eten. Er zat natuurlijk wel een kleine voorwaarde bij: we hebben minimaal 1 uur nodig om ons klaar te maken. Harbert was volgens mij al lang blij dat hij niet alleen hoefde te eten dus ging akkoord met ons tut-uurtje. Achteraf was het maar goed dat we er een uurtje aan hadden besteedt want het eiland was omgetoverd tot een party eiland. Je raadt het vast al, deze avond is er goed gestapt (tot niet laat natuurlijk want de oma’s waren om 01:00 uur helemaal dood).

Om 09:00 was Lisette weer spring levend maar kon er nog niet helemaal tegenaan. De dames zijn toch maar een uurtje langer op bed gebleven. Na ons ontbijtje hebben we onze vriend Harbert weer opgezocht en vroegen hem mee te gaan op een half-day tour. Om 13:30 uur zaten we gezellig met zijn 3-tjes (en nog 20 anderen) op de longtail boat. Op naar the blue lagoon, Maya Bay en the fucking monkey beach (wij hadden ons al voorgenomen dat we niet van de boot gingen). De zee was vandaag weer eens wat wild maar we lieten ons niet kennen en hadden de beste plek op de boot. Na een paar stops onderweg waren we aangekomen bij Maya Bay. Voor degenen die het interessant vinden: het strand en de lagoon waar de film The Beach is opgenomen. Het zag eruit als een sprookje en we hebben daar heerlijk 1,5 uur genoten van de omgeving en het sfeertje. Uiteindelijk moesten we natuurlijk ook een keer terug en tot onze schrik was de net even iets meer drama als dat het de heen weg was. Omdat wij op de punt van de boot zaten hadden we totaal geen last van het water en hebben we de mensen achtop de boot stiekem een beetje uitgelachen want de dombo’s hadden bij het kiezen van hun plekje geen zin om in de zon te zitten. Boontje komt om zijn loontje dus dat was even dikke pech voor onze vrienden op de boot. Het was de bedoeling om rond 18:30 de sunset te gaan bekijken maar op een of andere manier waren er een paar mensen dood ziek geworden tijdens hun 10 euro tripje en smeekten ze de thaise boot bestuurder om alsjeblieft naar phi phi te varen. Helemaal waren we het er niet mee eens maar goed wij moesten ons ook weer klaar maken voor de volgende party en een douche konden we wel gebruiken.

Tijdens het wachten op Harbert bij de bar kwamen we aan de praat met twee nederlandse meiden. We hebben gezellig met zijn 5jes wat gegeten bij de Italiaan en hadden daarna afgesproken bij de bar waar we ons de dag ervoor prima hadden vermaakt. Even een kleine uitleg zodat jullie je een voorstelling kunnen maken van hoe het eruit zag: 100 soorten muziek door elkaar, verschillende dronken idiootjes die touwtje aan het springen waren terwijl het touw in de brand stond, vrouwen die in hun blote borsten limbo aan het dansen waren voor een gratis bucket en blije mensen die door brandende hoepels aan het springen waren. Aangezien wij de avond nuchter begonnen keken wij onze ogen weer uit. Een mama’s maak jullie geen zorgen wij hebben niet meegedaan aan die onzin. Feestjes met mooi weer zijn toch eigenlijk veel leuker, iedereen is blij je kan op slippertjes over het strand en iedereen heeft maar weinig aan. Die avond hebben we het met onze bucket met strawberry daiquiri voor nog geen 5 euro wat minder goed overleefd. Nienke was de hele avond bijna MC en regelde af en toe wat leuke muziek en lisette trok de aandacht door haar bodypaint: taken en dutchie. Dutchie werd iets minder goed begrepen want ze begonnen meerdere malen Duits tegen Lisette te praten, de sukkels.. Verder zal ik de details achterwegen laten en hou ik het erop dat we iets later in bed lagen en er iets langer in bleven liggen.

Aan het einde van de middag hadden we de boot geboekt naar Krabi en vanaf daar zou het vliegtuig rond 22:50 uur klaar staan naar Bangkok. Het boot tochtje duurde dit keer 1,5 uur en we hebben beide de hele reis als roosjes op de het dek in het zonnetje geslapen. We hebben de taxi ons af laten zetten bij Mr.Krabi en hebben een deal gemaakt met de taxi dat hij ons op zou halen om 21:00 zodat we op tijd op het vliegveld waren wat nog geen 20 minuten rijden was. Helaas had de ‘vriendelijke’ man ons laten zitten en moesten we om 21:10 nog achter een taxi aan die nergens te vinden was. Lisette was een beetje in de stress want de volgende ochtend zou haar moeder om 07:00 uur in Bangkok zijn dus we moesten het vliegtuig echt wel halen. Toen er een mooie auto voorbij reedt en een poging deedt tot parkeren smeekte lisette ze of ze ons alsjeblieft naar het vliegveld wilden brengen en ze zei zelfs dat ze er wel 1000 THB voor wou betalen. Nienke was het er niet helemaal mee eens en gooide er achteraan dat 400 THB ook een mooie prijs was. Na meerdere malen aandringen en heel bang kijken deden ze de kofferbak open en gooiden ze onze backpacks erin. In de auto zagen we wel dat we niet iemand van de middelklasse te pakken hadden dus dat was voor ons wel een gelukje. De vrouw had nog al wat connecties en belde direct airasia om aan te geven dat ze op ons moesten wachten en de check-in open moesten houden tot dat wij er waren. 15 minuten voor vertrek van het vliegtuig kwamen we aan en gooiden onze tassen snel op de weegschaal. De man lachte wat en zei dat het allemaal goed zou komen. We renden samen met haar man naar de terminal waar we moesten zijn en zagen tot onze schrik dat we geen 400 THB meer hadden maar 300 THB wat we heel vervelende vonden. Gelukkig nam hij het geld wel aan zei dat hij hoopte dat hij de volgende keer de gelukkige zou zijn en bij hem alles mee zou zitten, de schat!

Eenmaal in het vliegtuig brak ons het zweet wel uit en konden we eindelijk weer rustig adem halen. Na 45 minuten vliegen hebben we snel de taxi gepakt naar het dichtbijzijnde hotel en doken we in bed. Om 06:15 ging de wekker want we gingen Lisette haar moeder ophalen van het vliegveld.


Bangkok
Rambuttri Villige plaza inn

Door alle stress kwamen we er ineens achter dat we op het verkeerde vliegveld waren om Lisette haar moeder op te halen. Hop Hop snel de taxi in en snel naar het volgende vliegveld wat er een uurtje vandaan was. Na een kort zoektochtje en een half uur te laat hadden we mama gevonden. Helemaal blij hebben we haar mee naar ‘huis’ genomen. Volgens mij was ze nogal onder de indruk van alles en moest ze even aan de cultuur omschakeling wennen. Na een lekker ontbijtje en een beetje bij slapen hadden we voor de volgende dag een fietstocht door Bangkok geboekt. En last minute het ticket van Nienke omgeboekt zodat ze als verrassing 4 daagjes eerder in Nedeland zou zijn om haar ouders te verrassen. Verder hebben we nog een mani en pedicure gedaan en kreeg mama een lekkere massage.

Om 06:30 uur ging de wekker en om 7:30 uur zaten we in de taxi naar Co van Kessel. We hadden een tour van 3 uur geboekt en fietsten door alle kleine straatjes en zagen wat van de cultuur van Thailand. Door tuinen, langs keukens en door BBQ’s het kon allemaal niet gek genoeg. Alle mensen die we onderweg tegen kwamen lachten vrolijk en zwaaiden en zeiden goede morgen, zo leuk! Gelukkig kan het zo ook en zijn ze niet allemaal op je geld uit. Rond 11:00 uur werd het ookal weer warm en zat ons tochtje er alweer bijna op. Voor iedereen die naar Bangkok gaat: lekker gaan fietsen het is echt zo leuk! Die dag hebben we nog even bij onze pool gehangen en ‘s avonds moesten we dan toch echt afscheid gaan nemen. Rond 22:00 uur was het tijd om nienke uit te zwaaien en stonden we beide huillend op khao san road. Tot snel schatje!

Ik ga nu mijn laatste drie weekjes in met mijn mams in Vietnam. Toch weet ik nu al dat ik het reizen zo ga missen.. Snel maar weer een nieuw tripje plannen, tot snel!